________________________________________________________________________
Typisch zo'n pluk-it-dag!
Verslag van een zomerse dag op Texel
op woensdag 12 juli 2023
We wilden alles!
We wilden wegwaaien, schapen tellen,
kuilen graven en van het duin afrollen.
We wilden de zee trotseren, toeterend over landwegen rijden,
zwaaien naar de meeuwen en alles doen wat niet hoort.
Want waar is de Red Hat Society anders voor?
Of het gelukt is?
Zeker voor wat bovenaan ons verlanglijstje stond,
onze diepste wens in hoofdletters:
WE GAAN DANSEN IN ZEE!
En?
Gelukt?
Een mens kan niet alles hebben in z'n leven.
Zeg nou zelf.
Maar met vriendinnen om je heen kom je ver de zee in!
(Nieuw Festina Lente spreekwoord!)
Maar laten we bij het begin beginnen.
Vanaf de boot ........
oh jee, dat was nog een verhaalllllll:
Want wiens auto was het die nog als aller-allerlaatste en bij godsgratie mee mocht op de afvaart van half 10??
Natuurlijk.
De met lady's volgeladen bolide van onze Frizonia!
Ze waren op het terrein van de boot op de verkeerde in rijstrook terecht gekomen,
moesten keren, over een fietspad tegen de stroom in terug, omrijden, aansluiten, schietgebedje om alsnog....
Enfin.
Gelukt dus!
En zo kwamen we toch allemaal tegelijk in Oudeschild terecht,
op een bloemisterij/woonboerderij die je niet kunt overslaan.
Met schaapies in alle kleuren van de regenboog.
Met vazen en planten, lampen, wandversieringen,
met decoraties om je vingers bij af te likken.
Het was daar, tussen alle kleurrijkheid, dat we dat eenvoudige kaartje tegenkwamen,
met een tekst die ons de hele dag zou blijven begeleiden:
Hoe vaak overkomt het jou dat je er stellig van overtuigd bent wat de ander denkt
zonder het rechtstreeks te vragen? En dat je daaraan dan verregaande consequenties verbindt
die helemaal niet nodig waren geweest en waarmee je alleen jezelf belast en waarschijnlijk ook de ander tekort doet?
Die bloemisterij/woonwinkel bij het pittoreske dorpje Oudeschild is een sprookje.
We zogen de pracht en praal in ons op.
En daar moesten we vervolgens wel weer even van bijkomen:
Een beetje soezen in de zon, lady Lizzy nog onwetend van het feit dat ze uren later
tot aan haar kruis in het onstuimige zeewater zou staan!
Maarrrr
met een vol programma moet je dóór!
De ons welbekende Pluktuin heet inmiddels Voedselbos.
Daar was het dat we aardbeien en bessen plukten.
En tomaatjes zoals tomaatjes horen te smaken.
Koffie met gebak dronken we er!
Aan een gezellig ronde tafel.
Vraag was of je altijd je hart moet volgen, zeker als je van plan bent om buiten de lijntjes te kleuren.
,,Ja'' was het antwoord.
En dus werd besloten dat we van 'het' bankje in de duinen weer 'ons' bankje zouden maken.
Hoe?
Met krijt!
Met stoepkrijt.
En met een tekst: Ik van jou, jij mij.
Nee. Liever nog met: FESTINA LENTE
We verlieten het Voedselbos om krijt te gaan scoren.
Om meteen wel af te spreken dat we hier terugkeren!
Want hoe lekker en leuk is hier toch elke keer weer!
Maar eerst lunchen.
Met een overdosis aan gezonde bloedzuiverende verse boeren karnemelk
in het dorpje Oosterend: Bistro 't Kerckeplein.
Een rondje 'dorp' kon natuurlijk niet uitblijven.
En daar, in een oergezellig kroegje, wist Lady Libelle krijt te scoren:
een rood krijtje en een paars krijtje!
Bankje in de duinen: here we come!!
Nee nee. Dit is niet HET bankje.
Laat staan dat het ONS bankje is.
Den Burg spoorde ons aan om op bezoek te komen, dus togen we weer in onze bolides en stapte Donna Giardino weer op haar motor:
In Den Burg was het zomer:
gezellig, druk, lawaaiig (want kermis), heerlijk zomers, blote benen, leuke winkeltjes, slippers en volle terrassen.
Voor bepaalde onderdanen van de Queen was het toen even genoeg,
maar de andere lady's maakten het dorp onveilig.
Er werd hartstochtelijk geshopt.
Zoals hier. Bij HET boetiekje van Den Burg, waar zeker nog verhalen verteld hadden moeten worden.
Maar net als het bezoek aan HET bankje (wegens tijdgebrek),
hebben we toch een paar onderdelen moeten doorschuiven naar ....
wanneer?
En toen moest het absolute hoogtepunt nog komen!!
Strand, zee, wind, golven.
Het krijsen van meeuwen boven ons hoofd.
Blauwe lucht, blanke duinen, boten aan de horizon.
En we zongen. Terwijl we elkaar vast hielden.
Hawa Nagilahawa. Jan, Piet, Joris en Corneel.
Maar ook: Dansen aan Zee.
Toepasselijker kon het niet.
Een hele grote wens kwam daarmee in vervulling!
En nergens, maar dan ook nergens smaakt eten dan zo lekker als na een geweldige dag met vriendinnen op Texel!
De zon nam afscheid toen ook wij afscheid moesten nemen.
Op naar de (laatste) boot.
Een laatste groet op het autodek
En toen zetten we koers naar huis, met Donna Giardino, stoer op de motor, voorop.
Want of je nou met een stok loopt, een rollator of op een motor rijdt:
vriendschap is wat ons bindt.
Laat dat altijd zo blijven!